Doorgaan naar hoofdcontent

Door een andere bril!


In de vorige blogpost liet ik jullie al een stuk van onze vakantie zien. En hoe goed je dat ook voorbereid en rekening houdt met ieders wensen, het valt altijd even af te wachten hoe kinderen dit ervaren. We hebben de gewoonte om een vakantie-dagboek bij te houden. Elke avond noteren de meisjes in een schriftje de datum, tekenen hoe het weer was, vertellen wat ze leuk en minder leuk vonden en, als ze dan nog zin hebben, maken ze een tekening van die dag. Niet alleen een leuke bezigheid, ook ideaal om te toetsen hoe zij de dag ervaarden. (en handig voor mij om nadien een foto-album te maken)

Vorige Kerst vroeg Noor een fototoestel als kado. Na veel wikken en wegen kozen we voor de Nikon Coolpix S33. Dit toestel won het van de anderen, niet alleen om zijn cool uitzicht, wel omwille van de gebruiksvriendelijkheid (extra grote knoppen, eenvoudig menu-systeem, waterproof en shockproof, een must voor kinderen) en ook omwille van zijn 'professionalisme', met name een toestel met optische zoom, ingebouwde flits en  heldere monitor. En als kers op de taart heeft dit toestel toch nog een aantal grappige speciale filters. Zo kan mijn tienjarige toch nog een beetje spelen met het toestel.
Een voltreffer dus.



De hele vakantie sleurde Noor haar bijhorend rugzakje met camera zonder morren mee.
Terwijl wij genoten van de natuur, zon, zee, strand, op zoek gingen naar rotspartijen, dolmen en megalieten, genoot Noor ook. Kijk maar mee wat we op haar camera terugvonden.















Voor alle duidelijkheid, dit stukje gaat niet over een bril, ik ben de enige briller in het huishouden. Ik schreef dit stukje naar aanleiding van onze vakantie en de manier waarop dochterlief dit beleefde. Zonder enige inmenging of voordelen van Ć©Ć©n of andere kodakfirma.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pudding

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, Ć©Ć©n intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn Ć¼berschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Yushu

 De nieuwe Fibremood (nummer 25intussen al) deed mijn hoofd tollen. Een prachtige herfstcollectie , maar mijn brein is nog in zomermodus. Daarom koos ik voor een top die nu al kan gedragen worden, maar perfect nog een tijdje meekan. Yushu is de naam van een patroon voor zowel een jurk als een bovenstuk. De snit is eenvoudig, het is de afwerking van de schouders die mij meteen in het oog sprong. Plooitjes, een schoudervulling, ik zag het al zo voor me.                               Het maakproces viel iets tegen. Ik koos voor een soepelvallend stofje en ploeterde met de afwerking van de armsgaten. De bijpassende elastische biais die ik kocht, was te zwaar, deed het geheel volledig uitlubberen. Biais gemaakt van de stof zelf, zorgde ook voor een dikte, die de top geen eer aandeed. Dus na veel zuchten, tornen, naaien, zuchten, tornen, naaien,  en dat nog eens maal 3, besloot ik de armsgaten gewoon af te werken met een zelfgeknipte boord uit mijn laatste restje stof.  Het beleg dat werd vo