Jawel, morgen is het D-Day! Ik liet me weer overtuigen om mee te fietsen voor Kom op tegen Kanker. Een sportieve uitdaging die de voorbije edities steevast voor kippevel zorgden.
Enkele jaren geleden werden we op het werk tweemaal van dichtbij geconfronteerd met deze verschrikkelijke ziekte. Om onze collega's steun te betuigen, besloten we deel te nemen aan de 1000km.
Ik, Miss Onsportief, had toen nog nooit een koersfiets van dichtbij gezien, laat staan ermee gereden.
Dankzij enkele bereidwillige collega's, brandweermannen en manlief leerde ik de kneepjes van het vak. Ik kwam alles te weten over versnellingen, remmen, zadelpijn, al rijdend drinken uit een drinkbus (ik zie u al rologen, maar ik daag u uit!), slechte benen, ... Zij deden me grenzen verleggen. Thank you guy's!
Intussen is het de derde keer dat ik deelneem. De allereerste editie werd er heel hard getraind. Wekelijkse ritjes doorheen de regio, kleinere toertjes om technieken te leren, ...
Dit jaar zorgde een veel te volle agenda (jawel muziekschool en Villanella, ik kijk naar jullie) dat mijn fiets aan de haak bleef hangen tot vorige week.
Hoe ik het morgen ga overleven? Bloed, zweet en tranen, heel veel tranen.
Of ik gedacht heb aan vervanging zoeken? Twee seconden. Mensen die te maken krijgen met kanker, kunnen dat ook niet, zij worden ook in een strijd gegooid en moeten ook vechten. Daarom ga ik morgen wel fietsen. En het me waarschijnlijk nog de rest van de week beklagen, maar ik had een keuze, zij niet!
Passeer je dus een colonne fietsers, die met het blauwe tenueke, spierwitte benen en ontploft rood hoofd, dat ben ik. Zwaai gerust eens even en blaas in de goede richting, dat ik sneller weer in Mechelen geraak!
Enkele jaren geleden werden we op het werk tweemaal van dichtbij geconfronteerd met deze verschrikkelijke ziekte. Om onze collega's steun te betuigen, besloten we deel te nemen aan de 1000km.
Ik, Miss Onsportief, had toen nog nooit een koersfiets van dichtbij gezien, laat staan ermee gereden.
Dankzij enkele bereidwillige collega's, brandweermannen en manlief leerde ik de kneepjes van het vak. Ik kwam alles te weten over versnellingen, remmen, zadelpijn, al rijdend drinken uit een drinkbus (ik zie u al rologen, maar ik daag u uit!), slechte benen, ... Zij deden me grenzen verleggen. Thank you guy's!
Intussen is het de derde keer dat ik deelneem. De allereerste editie werd er heel hard getraind. Wekelijkse ritjes doorheen de regio, kleinere toertjes om technieken te leren, ...
Dit jaar zorgde een veel te volle agenda (jawel muziekschool en Villanella, ik kijk naar jullie) dat mijn fiets aan de haak bleef hangen tot vorige week.
Hoe ik het morgen ga overleven? Bloed, zweet en tranen, heel veel tranen.
Of ik gedacht heb aan vervanging zoeken? Twee seconden. Mensen die te maken krijgen met kanker, kunnen dat ook niet, zij worden ook in een strijd gegooid en moeten ook vechten. Daarom ga ik morgen wel fietsen. En het me waarschijnlijk nog de rest van de week beklagen, maar ik had een keuze, zij niet!
Passeer je dus een colonne fietsers, die met het blauwe tenueke, spierwitte benen en ontploft rood hoofd, dat ben ik. Zwaai gerust eens even en blaas in de goede richting, dat ik sneller weer in Mechelen geraak!
Ik grinnik even, vooral met die voorlaatste zin. Maar ik duim mee, en blaas vanop een afstand keihard richting Mechelen! x
BeantwoordenVerwijderenSucces! Het gaat alvast lekker warm zijn š
BeantwoordenVerwijderenHeel erg veel succes! Yes you can!
BeantwoordenVerwijderenYou can do it baby!š
BeantwoordenVerwijderenYou go girl! Veel succes x
BeantwoordenVerwijderen